กันยายน-ตุลาคม 2556 คาดว่าศาลโลกตัดสิน
เนื่องจากกรณีเขาพระวิหารเป็นมหากาพย์ขนาดยาว และบางช่วงบางเวลามีการแยกแตกแขน่งไปหลายๆเหตุผล ทำให้สับสนในข้อมูลของความเป็นจริง จึงเป็นเหตุให้บุคคลที่คิดเอารัดเอาเปรียบประชาชน ใช้เป็นเครื่องมือในการทำลายฝ่ายตรงข้าม และยุยงปลุกปั่นสร้างกระแสความคลั่งชาติขึ้นมาเพื่อเป็นการแสวงหาผลประโยชน์ทางการเมืองเข้าตนเอง
สืบเนื่องมาจากคนไทยส่วนมาก อาจจะรับรู้ข้อมูลมาในรูปแบบการเกิดเหตุขึ้นมา และผลของการเกิดเหตุ โดยไม่สามารถรับรู้โดยแท้จริงเลยว่า อะไรคือสาเหตุโดยแท้จริงของการเกิดเหตุนั้น เพราะโดนปิดบังโดยการหลีกเลี่ยงความจิง ถูกบิดเบือนข้อมูล นั้นเป็นเพราะว่าต้องการนำเรื่องนี้มาเป็นประเด็น และแสวงหาผลประโยชน์เข้าข้างตนเอง
กรณีเขาพระวิหารนั้น มีปัญหาเพราะอะไรนั้น ผมขอเขียนไปในรายละเอียดที่หลัง แต่คิดว่าพวกเราสามารถหาอ่านได้ในขัอมูลต่างๆมาเยอะแล้ว ในที่นี่ผมขอย่อในรูปแบบการเรียงลำดับเหตุการณ์พอสังเขปแล้วกัน เพื่อเป็นรากฐานในการรับรู้ถึงข้อเท็จจริงในคราวต่อไป สุดท้ายก็จะชี้ประเด็นสำคัญที่สุดของการเกิดปัญหา กรณีเขาพระวิหาร
พ.ศ.2394 - 2411 รัชสมัยของ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4) 17 ปี
พ.ศ.2406 เมืองเขมรตกเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศส (152 ปีก่อน)
พ.ศ.2411 – 2453 รัชสมัยของ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) 42 ปี
ตั่งแต่อดีตจนมาถึงปลายรัชสมัย ของรัชกาลที่5 ยังไม่มีการแบ่งอาณาเขตเป็นเสันวัดระยะเหมือนปัจจุบัน ในสมัยก่อนการบ่งบอกดินแดนใช้สถาพภูมิประเทศภูเขา และแม่น้ำลำธาร เป็นสิ่งชี้และบ่งบอกการเดินทางเข้าสู่ดินแดนของกันและกัน เรียกว่าอาณาจักรและเมือง ไม่ใช่อาณาเขต(เพราะไม่มีเขตเส้นบ่งบอก) เมื่อเมืองเขมรตกอยู่ในการปกครองของฝรั่งเศส พวกฝรั่งเศสจะรุกล้ำเข้ามาอ้างสิทธิปกครองเมืองเล็กเมืองน้อย ที่อยู่ในส่วนของราชอาณาจักรสยามอยู่เสมอ ชาวสยามและข้าราชการชาวสยาม จึงมักมีเรื่องกระทบกระทั่งจนต้องต่อสู้กับพวกทหารฝรั่งเศสและชาวฝรั่งเศสอยู่เสมอ เพราะฝรั่งเศสไม่รู้ว่าเมืองใหนเป็นส่วนของราชอาณาจักรสยามและเมืองไหนเป็นส่วนของราชอาณาจักรเขมรที่ฝรั่งเศสปกครองอยู่
พ.ศ. 2436 ฝรั่งเศสใช้กำลังทหารเข้ายึดเมืองตราดเมืองจันทบุรี
(ฝรั่งเศสอ้างว่าเป็นดินแดนของเขมร) และเมืองด่านซ้าย(ในจังหวัดเลย)
ไว้เป็นเครื่องต่อรองอยู่ 10 กว่าปี
พ.ศ.2447 ฝรั่งเศสคืนเมืองจันทบุรี โดยสยามยอมแลกกับ เสียมเรียบ พระตะบอง
ศรีโสภณ (พ.ศ.2450 คืนเมืองตราดและเมืองด่านซ้าย)
พ.ศ.2447 มีการกำหนดขีดเส้นเขตแดนระหว่างสยามกับอินโดจีนของฝรั่งเศส ทางด้าน
ทิศตะวันออกของประเทศเรา มีพรมแดนและเส้นเขตแดนติดกัมพูชาและ
ลาวอย่างที่เรารับรู้กันในปัจจุบัน และตัวปราสาทเขาพระวิหาร ก็ถูกขีดเส้นแดน
ให้ตกเป็นของฝรั่งเศส ดังนั้นเมื่อกัมพูชาได้รับเอกราช จึงอ้างสิทธิในการ
ครอบครองปราสาทเขาพระวิหาร
กล่าวโดยย่อในสมัยของรัชกาลที่ 5 ที่มีสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ เป็นเสนาบดีมหาดไทยนั้น ฝ่าย “รัฐบาล***สยาม” ได้ยอมรับเส้นเขตแดนที่ถือว่าปราสาทเขาพระวิหาร ขึ้นอยู่กับฝรั่งเศสไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อจะได้อยู่ร่วมกันโดยสันติ และที่สำคัญอย่างยิ่งเพื่อเป็นหลักประกันในการรักษา “เอกราชและอธิปไตย” ส่วนใหญ่ของสยามประเทศเอาไว้
พ.ศ. 2472 สมเด็จกรมพระยาดำรงฯ เมื่อทรงดำรงตำแหน่ง “อภิรัฐมนตรี” ในสมัยรัฐบาล
ของรัชกาลที่ 7 เมื่อครั้งเสด็จไปทอดพระเนตรทั้งปราสาทเขาพนมรุ้ง และ
ปราสาทเขาพระวิหาร จึงทรงขออนุญาตฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการ ที่จะขึ้นไป
ทอดพระเนตร “ปราสาทเขาพระวิหาร” ที่อยู่ภายใต้ธงไตรรงค์ของฝรั่งเศส
(และนี่ ก็คือหลักฐานอย่างดีที่ทำให้ ม.ร.ว. เสนีย์ ปราโมช และ ม.จ. วงษ์
มหิป ชยางกูร ทนายและผู้แทนของฝ่ายรัฐบาลจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ที่
อ่อน ข้อมูลและหลักฐานจดหมายเหตุ ต้องแพ้คดีปราสาทเขาพระวิหาร
เมื่อ 15 มิถุนายน 2505)
พ.ศ.2475 เปลี่ยนแปลงการปกครองสู่ระบบประชาธิปไตย
พ.ศ.2476 เกิดกบฎวรเดช (ครั้งแรกที่กลุ่มอำนาจเก่า(อำมาตย์)ต่อสู้และตอบโต้กลับ)
ก่อให้เกิดสงครามกลางเมือง สุดท้ายฝ่ายประชาธิปไตยชนะ
เกิดอนุสาวรีย์ปราบกบฎที่หลักสี่
พ.ศ.2477 รัชกาลที่ 7 สละราชสมบัติ เสด็จไปอยู่อังกฤษจนสิ้นพระชนม์
ต่อจากนั้นรัฐบาลของหลวงพิบูลย์สงคราม ประสบปัญหาจากการแตกแยกของคนในชาติ ก็หาทางปลุกระดมให้มีการรักชาติ โดยการตกแต่งวาทกรรมเรื่องการเสียดินแดน ถึง 14 ครั้ง ในรัชกาลที่ 5 ระดมคนออกมาเดินประท้วงประเทศฝรั่งเศส เรื่องที่ยึดครองดินแดนต่างๆ (ยังไม่ได้ทะเลาะกับเขมร เรามาทะเลาะกับเขมรหลังจากเขมรได้เอกราชแล้วในสมัยจอมพลสฤษดิ์)
แท้จริงเรื่องของการเสียดินแดน เป็นเรื่องของการสูญเสียสิทธิในการปกครองเมืองต่างๆมากกว่า เพราะเมืองต่างๆที่สูญเสียไปนั้นยังคงมีเจ้าเมืองหรือ+++ปกครองด้วยตนเองทั้งสิ้น เพียงแต่ในอดีตต้องตกมาเป็นภายใต้รัฐอารักขาของราชอาณาจักรไทยเท่านั้น หาใช่มาเป็นพื้นที่แผ่นดินเดียวกันไม่ แต่ภายหลังจากมีการตกลงขีดเส้นแบ่งดินแดนตามหลักสากลกับฝรั่งเศสแล้ว ก็ยังไม่ปรากฏการเสียดินแดนจากการขีดเส้นอาณาเขตอีกเลย
พ.ศ.2482 สงครามโลกครั้งที่สองเกิดที่ยุโรป ฝรั่งเศสพลาดพลั้ง
เสียท่าเยอรมัน ฝรั่งเศสตั้งรัฐบาลพลัดถิ่นขึ้น เรียกรัฐบาล วีซี
พ.ศ.2483 รัฐบาลพิบูลสงคราม ปลุกระดมเรียกร้องดินแดนจากฝรั่งเศส (คือ
ดินแดนที่ได้ตกลงแลกเปลี่ยนกันไปแล้วในสมัยรัชกาลที่ 5) ในเดือนตุลาคม
ผลักดันให้นิสิตนักศึกษาทั้งจุฬาฯ และ มธก. เดินขบวนเรียกร้องดินแดน
นิสิตนักศึกษาทั้งจุฬาฯ และ มธก. เดินขบวนเรียกร้องดินแดน “มณฑลบูรพา”
และ “ฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง”
พ.ศ.2483 สงครามอินโดจีน ระหว่างไทย กับ รัฐบาลพลัดถิ่นฝรั่งเศส
เกิดยุทธนาวีที่เกาะช้าง การรบในเขมร การรบทางอากาศ
เป็นการรบทั้งสามมิติ (อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ)
สงครามอินโดจีนนี้เป็นช่วงรอยต่อของสงครามโลกครั้งที่สองในยุโรป(พ.ศ.2482) และ มหาสงครามเอเซียบูรพา(พ.ศ.2484) ที่ญี่ปุ่นเป็นผู้ก่อสงครามในภาคพื้นเอเชียแปซิฟิก แท้จริงแล้วญี่ปุ่นกำลังเตรียมตัววางแผนก่อสงครามในภาคพื้นที่นี้(มหาสงครามเอเชียบูรพา)ก่อนแล้ว แต่เนื่องจากกำลังอยู่ในขั้นตอนเตรียมตัวทำสงคราม เมื่อไทยและฝรั่งเศส มีสงครามอินโดจีนขึ้น ทางญี่ปุ่นกลัวจะเสียแผนการที่วางใว้ จึงเข้ามาไกล่เกลี่ย ไทยและฝรั่งเศส จึงยอมสงบสงครามกัน โดยทำเป็นอณุสัญญาโตเกียวขึ้น และเราก็ได้ดินแดนมาอยู่เป็น พื้นที่(ปฏพี)ของประเทศไทย ทางไทยนั้นได้ฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงมา(ลาว) ไทยเปลี่ยนชื่อเมืองไชยบุรี (อยู่ตรงข้ามเมืองหลวงพระบาง)เป็นลานช้าง ส่วนทางเขมรนั้นไทยได้ เสียมเรียบ พระตะบอง ศรีโสพณ จำปาศักดิ์ และไทยเปลี่ยนชื่อเสียมเรียบเป็นจังหวัดพิบูลสงคราม
พ.ศ.2483 รัฐบาล จอมพลป. พิบูลย์สงคราม (ได้รับยศตอนนี้เอง) ขึ้นทะเบียน เขาพระวิหาร
เป็นโบราณสถานของไทย ในเดือนตุลาคม
พ.ศ.2484 7 ธันวาคม ญี่ปุ่นก่อสคราม เรียกว่า มหาสงครามเอเชียบูรพา
รัฐบาลจอมพล ป. เข้าร่วมกับญี่ปุ่น
พ.ศ.2488 ญี่ปุ่นแพ้สงคราม (ไทยไม่แพ้)
ก่อนญี่ปุ่นจะยอมแพ้สงคราม จอมพล ป.พิบูลสงครามลาออกจากตำแหน่งนายกรัฐมนตรี นายควง อภัยวงศ์ ซึ่งได้ขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรีแทน ได้ออก "ประกาศ สันติภาพ" มีผลให้การประกาศสงครามของไทยต่อฝ่ายสัมพันธมิตรเป็นโมฆะ ทำให้ประเทศไทยไม่ตกอยู่ในฐานะผู้แพ้สงคราม แต่ทางฝ่ายอังกฤษไม่ยอมรับ และเรียกร้องสิทธิจากไทยในฐานะของผู้แพ้สงคราม นายควง อภัยวงศ์ได้ลาออกจากเก้าอี้นายกรัฐมนตรี และร้องขอให้ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมชขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีแทน ด้าน“ขบวนการเสรีไทย” ภายใต้การนำของ ฯพณฯ ปรีดี พนมยงค์ ที่กู้สถานการณ์เจรจาต่อรองกับฝ่ายสัมพันธมิตร ให้การประกาศสงครามของรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม และการเข้าร่วมกับญี่ปุ่น กลายเป็นโมฆะหรือ “เจ๊า” กับ “เสมอตัว” ไม่ต้องถูกปรับมากมายหรือถูกยึดเป็นเมืองขึ้นอย่างญี่ปุ่นหรือเยอรมนี
พ.ศ.2489 รัฐบาลใหม่ของไทยที่เป็นฝ่ายเสรีประชาธิปไตย (ค่ายปรีดี พนมยงค์)
ก็ต้องคืนดินแดนที่ไปยึดครองมาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นดินแดนในอินโดจีน
ของฝรั่งเศสที่กล่าวข้างต้น แต่ยังรวมถึงเมืองขึ้นของอังกฤษที่รัฐบาล
พิบูลสงครามยึดครองและรับมอบมา เช่น เมืองเชียงตุง เมืองพานในพม่า
หรือ 4 รัฐมลายู แต่ก็ในตอนนี้อีกนั่นแหละ ที่ระเบิดเวลา “ปราสาทเขา
พระวิหาร” ถูกวางไว้อย่างเงียบๆ กล่าวคือ เราก็ยังไม่ได้ ส่งคืนเขาพระวิหาร
ให้แก่ฝรั่งเศสไป ส่วนฝรั่งเศสก็ไม่มีเวลามาสะสางหรือเรียกร้องคืน
เพราะหลังจากนั้นเป็นต้นมาฝรั่งเศสก็ติดพันกับสงครามเรียกร้องเอกราชใน
เวียตนามและเขมร
พ.ศ.2490 เกิดรัฐประหาร ตั้งเป็นรัฐบาลอำมาตยาเสนาธิปไตย โดยจอมพล ป. พิบูล
สงครามเป็นนายกรัฐมนตรี (ซึ่งคืนชีพมาด้วยจาก ภายใต้การนำของ
พลโทผิน ชุณหะวัณ ร่วมด้วยช่วยกันจากหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ คือ
นายควง อภัยวงศ์)
พ.ศ.2496 เขมรได้รับเอกราช
เมื่อเขมรได้รับเอกราช โดยไม่ต้องอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศสอีกต่อไป ทางฝรั่งเศสก็ต้องมอบพื้นที่ที่ครอบครองอยู่ทั้งหมดในเวลานั้นให้แก่ชาวเขมรผู้เป็นเจ้าของประเทศ โดยมีหลักฐานการครอบครองพื้นที่อย่างถูกกฎหมายระหว่างประเทศ ตามแผนที่หลักสากล ที่ได้ทำใว้จากประเทศต่างๆและได้รับการยอมรับด้วยการลงสัตยาบันหรือเซ็นรับรองระหว่างรัฐต่อรัฐมาแล้วด้วย และเป็นสื่งที่ทำมาแต่อดีตต่างกรรมต่างวาระ
พ.ศ.2497 เนืองด้วยประเทศไทยได้ขึ้นทะเบียนเขาพระวิหารเป็นโบราณสถานของไทย
รัฐบาลไทยจึงได้ส่งกองทหารไทยให้กลับขึ้นไปตั้งมั่นและชักธงไตรรงค์
อยู่บนนั้นอีกครั้ง
พ.ศ.2500 รัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ถูกทำการรัฐประหาร โดยจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์
พ.ศ.2502 ระเบิดเวลาลูกนี้ระเบิดขึ้น เมื่อเจ้านโรดมสีหนุซึ่งทรงเป็นทั้ง “+++และพระบิดา
แห่งเอกราช” และ “นักราชาชาตินิยม” ของกัมพูชา ก็ยื่นเรื่องฟ้องต่อศาลโลก
(International Court of Justice) เมื่อ 6 ตุลาคม ในกรณีดินแดนเขาพระ
วิหารที่ไทยยึดครองอยู่และไม่ยอมส่งคืนให้
ในช่วงเวลาของรัฐบาลเผด็จการจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ปกครองประเทศนั้น บ้านเมืองในประเทศไทยก็ยังคงอยู่ในภาวะ ระส่ำระส่ายอย่างหนัก มีการแตกแยกทางความคิดกันไปทั้ว ฝ่ายประชาธิปไตยที่สูญเสียอำนาจไปก็เตรียมตัวที่จะต่อสู้กลับมา เกิดการปราบปรามคอมมิวนิตย์ คนตายไปเป็นจำนวนมาก
รัฐบาลจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ จึงใช้โอกาสนี้ แก้ใขปัญหาภายในของประเทศ ด้วยการต้องการให้ประชาชนคนไทยมีศัตรูร่วมกัน คือมีเรื่องกับคนต่างชาติ จึงทำการปลุกระดมให้ประชาชน “รักชาติ” คลั่งชาติ เพื่อให้คนไทย ตระหนักถึงศัตรูภายนอก(เขมร) กำลังจะมายึดดินแดนไทย และประเทศไทยจะสูญเสียดินแดนไปไม่ได้ และโน้มน้าวคนที่ไม่ได้เ้ป็นพวกจอมพลสฤษดิ์ ได้หันกลับมาร่วมมือร่วมพลังกันปกป้องศัตรูภายนอก่อน เรื่องอื่นเอาใว้ที่หลัง (จอมพลสฤษดิ์ ตั้งใจว่าหลังจากปั่นหัวคนไทยให้คลั่งชาติ หลงในความเป็นชาติได้แล้วก็จะง่ายแกการปกครองต่อไป และก็เป็นจริงตามแผนการของเผด็จการ)
จอมพลสฤษดิ์ ได้แต่งตั้ง ม.ร.ว. เสนีย์ ปราโมช (อดีตหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์) เป็นทนายสู้ความ รัฐบาลสฤษดิ์ ปลุกระดมให้ประชาชน “รักชาติ” บริจาคเงินคนละ 1 บาทเพื่อสู้คดี (เข้าใจว่าเมื่อจบคดีอาจจะมีเงินหลงเหลืออยู่ ณ ที่หนึ่งที่ใดประมาณ 3 ล้านบาท ค่าของเงินในสมัยนั้น เทียบได้กับก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ท่าพระจันทร์ตอนนั้น ชามละ 3 บาท (ตอนนี้ 30 บาท) ตอนนั้นทองคำหนัก 1 บาทราคาเท่ากับ 500 บาท
พ.ศ.2505 ศาลโลกที่กรุงเฮก เนเธอร์แลนด์ ใช้เวลา 3 ปี และลงมติเมื่อ 15 มิถุนายน
ก็ตัดสินด้วยคะแนน 9 ต่อ 3 ให้ “ปราสาทเขาพระวิหาร” ตกเป็นของกัมพูชา
และให้รัฐบาลไทยถอนทหาร ตำรวจ ยามและเจ้าหน้าที่ออกนอกบริเวณ
แต่ประเทศไทยไม่ยอมรับ ผลตัดสินอย่างบริบูรณ์ จึงมอบแต่ตัวปราสาท
เขาพระวิหารและพื้นที่เล็กๆ ส่วนทางขึ้นและพื้นที่ส่วนใหญ่ไม่คืนให้
(รายละเอียดนี้คงรู้กันดีอยู่แล้ว)
รัฐบาลไทยแพ้คดีนี้อย่างค่อนข้างราบคาบ และคำพิพากษาของศาล ก็ยึดจากสนธิสัญญาและแผนที่ที่ทำขึ้นหลายครั้งในสมัยปลายรัชกาลที่ 5 นั่นเอง แผนที่และสัญญาเหล่านั้นขีดเส้นให้ตัวปราสาทเขาพระวิหาร ว่าอยู่ในอินโดจีน(เขมร ลาว ญวน)ของฝรั่งเศส โดยแผนที่ไม่ได้ใช้หลักเกณฑ์การกำหนดพรมแดนดังกล่าวทาง ภูมิศาสตร์หรือสันปันน้ำ หรือทางขึ้นไม่ โดยใช้หลักเกณฑ์การกำหนดเส้นสมมุติขึ้น ส่วนรัฐบาลสยามในสมัยนั้นของรัชกาลที่ 5 และสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ ได้ยอมรับไปโดยปริยายโดยมิได้มีการท้วงติงแต่อย่างใด ดังนั้นผู้พิพากษาศาลโลก ก็ถือว่าการนิ่งเฉยเท่ากับเป็นการยอมรับหรือ “กฎหมายปิดปาก” ซึ่งไทยก็ต้องแพ้คดี นั่นเอง
สรุป
คงทราบแล้วนะครับว่าความเป็นมาของเขาพระวิหาร ว่าแท้จริงแล้วเขาพระวิหารนั้นเป็นของกัมพูชาโดยสมบูรณ์ เนื่องจากเป็นการได้รับมรดก ที่ฝรั่งเศสได้ทำใว้ตอน จัดทำแผนที่เป็นแบบสากลในปลายรัชสมัย ของรัชกาลที่ 5 และได้รับรองแผนที่นั้นโดยปริยาย
เหตุการณ์ปัญหาแท้จริงเกิดขึ้นเมื่อสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง เราจำเป็นต้องมอบคืนดินแดนที่เรายึดมาจากฝรั่งเศสในสงครามอินโดจีนให้หมด แต่เราส่งคืนไม่หมดตามสัญญา เพราะเราแอบเหลือเขาพระวิหารไว้ไม่ได้คืนไป และฝรั่งเศสก็ไม่ได้ทวงคืนเพราะติดปัญหาของตัวเอง
หลังจากกัมพูชาได้รับเอกราชแล้ว ก็เอ่ยปากทวงเขาพระวิหาร จากรัฐบาลไทยตามสิทธิของกัมพูชา ที่เขาได้รับมรดกมา ตามแผนที่ สยามกับฝรั่งเศส ที่ทำใว้ตั้งแต่รัชกาลที่ 5
รัฐบาลเผด็จการจอมพลสฤษดิ์ ไม่ยอมคืนให้ กลับใช้กรณีนี้เป็นเครื่องมือ ยุยงปลุกปั่นคนไทยให้เกียดชนชาติเขมร ว่าจะมาแย่งดินแดน เขมรชั่วช้าสามานย์ เพื่อให้คนไทยมีศัตรูร่วมกัน คนไทยจะได้กลับมารักใคร่สามัคคีกัน ไม่แตกแยกกัน ร่วมมือกันต่อสู้กับศัตรูต่างชาติ และจอมพลสฤษดิ์ ก็ทำได้สำเร็จเป็นส่วนมาก
เมื่อเผด็จการเคยทำสำเร็จมาก่อน ในเรื่องปลุกคนให้รักชาติ พวกอำมาตย์ก็จะใช้กรณีนี้เป็นอุปกรณ์หลัก สำหรับปลุกกระแสให้คนเกิดความคลั่งชาติ ชนชาติเขมรจึงต้องตกเป็นเครื่องมือและเป็นชนชาติศัตรูของเหล่าอำมาตย์ตลอดกาล
เมื่อเวลาผ่านไป เขาพระวิหาร ต้องขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก ในสมัยรัฐบาลท่านสมัคร
อภิสัตว์ ชาติชั่วจริงนะ ตอนนั้นเป็นหัวหน้าฝ่ายค้าน ได้ร่วมมือกับเสื้อเหลือง ปลุกกระแสการคลั่งชาติ ในกรณีเขาพระวิหารนี้ มาเป็นเครื่องมือโจมตี รัฐบาลสมัครว่าไม่รักชาติ ทำลายชาติ ขายชาติ
ในสมัยรัฐบาลแมลงสาบ ประเทศเกิดความแตกแยกอย่างหนัก รัฐบาลปกครองลำบาก ฝ่ายคัดค้านการกระทำรัฐบาล ในกลุ่มชนที่เรียกว่าเสื้อแดง ก็ออกมาชุมนุมต่อต้าน ฝ่ายแมลงสาบก็เอาทหารออกมาปราบปรามประชาชน ทำให้ประชาชนบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก
ฝ่ายอำมาตย์จึงตัดสินใจใช้แผนกรณีเขาพระวิหารออกมาใช้อีกครั้ง คราวนี้การวางแผนต้องเพิ่มประเด็นเข้าไปอีก เพราะมนต์รักเขาพระวิหารชักเสื่อม ปลุกไม่ค่อยขึ้น เพราะหลักฐานเขาพระวิหารเริ่มมาชัดเจนแล้วว่าไทยนั้นเองที่ยึดดินแดนเขมรใว้ไม่ยอมคืน จึงจำเป็นต้องเพื่มเรื่องกล่าวหาเขมรบ้างว่า เขมรมันก็ขโมยดินแดนของไทยไป
อำมาตย์จึงวางแผนผ่านทางนักปลุกระดมมือหนึ่งคือเสื้อเหลืง เป็นผู้จุดประเด็นนี้ขึ้นมา แล้วรัฐบาลแมลงสาบจะเออออห่อหมกเป็นลูกคู่ สร้างกระแสความคลั่งชาติขึ้นมาใหม่ ถ้าจุดกระแสนี้ติด ประชาชนคนส่วนมากก็จะมาสนใจ ในเรื่องรักชาติ และหันกลับมาสามัคคี ร่วมมือกับอำมาตย์
แต่ดินแดนไหนละที่เขมรเอาของไทยไปแล้วไม่คืนให้
แผนการลับจึงถูกร่างขึ้นมา แผนที่หนึ่งในชื่อที่เรียกว่า เจ็ดสิงห์ตลุยแดนเขมร
แท้ที่จริงก็คือ เจ็ดประหลาดเซ่อซ่าบุกแดนเขมร นั้นเอง
หัวหน้าทีม โกร่งกางเกงแดง วีระ ไม่สมประกอบทางความคิด
รองหัวหน้าทีม โย่ง เชิญยิ้ม พนิช หัวแมลงสาบ ลูกน้องอภิสัตว์ มีสโลแกนว่า "อย่าบอกให้ใครรู้นะ นายกรู้คนเดียว" และ คนอื่นๆ(ขี้เกียดแล้ว เดียวจะกล่ายเป็น เรื่องตลกไป)
7 คนนี้ ถูกส่งเข้าไปหาหลักฐาน หลักเขตแดนไทยในดินแดนเขมร โดยลักลอบเข้าไปอย่างเปิดเผย (โง่มัย) ทั้งหมดนั้นไม่รู้จุดประสงค์และเป้าหมายที่แท้จริงของอำมาตย์ เพราะเป็นแผนการลับ จึงรู้แต่เพียงส่วนย่อยของแผนการเท่านั้น พวกมันจึงเดินทะเล่อทะร่าเข้าไปในดินแดนเขมรอย่างผิดกฎหมายและเปิดเผย (คิดว่าคงได้ดูคลิปแล้ว) เมื่อพวกมันโดนจับ จึงไม่รู้ตัวเองว่าทำอะไรผิด ยืนเซ่อเป็นไก่ตาแตก (คงคิดว่าเขมรโง่ ชาวเขาพัฒนาแล้ว) จากนั้นเขมรก็ส่งพวกมันไปเข้าคุกเขมร ตามกรรมที่ก่อใว้ทันที
ภายหลังทางเขมรก็เข้าใจกลยุทธของฝ่ายอำมาตย์และรัฐบาลแมลงสาบ ว่ามีจุดประสงค์อะไรและต้องการอะไร เขมรจึงแก้เกมฝ่ายอำมาตย์ได้โดยตลอดและเป็นฝ่ายได้เปรียบ ทั้งทางด้านการต่างประเทศและด้านการป้องกันประเทศ เขมรจึงรู้ว่าถ้าเกิดการกระทบกระทั่งกัน ไทยไม่พร้อมทำสงคราม
แผนสองก็คือ เมื่อ 7ตัวประหลาดได้หลักฐานมาแล้วก็จะนำหลักฐานนั้น มาให้กลุ่มเสื้อเหลืองออกปลุกระดมทันที โดยมีหลักฐานครบครันให้ทางเขมรดิ้นไม่หลุด และมีเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐคือ พนิต หัวแมลงสาบเป็นคนรับรองการกระทำของเสื้อเหลืองนี้
แต่ผิดแผน 7ตัวประหลาด โดนไบกอนเขมรตายเรียบ ถูกจับ ถูกประจานความโง่ ติดคุกเขมรอีก อำมาตย์ส่งไปตายแท้ๆ แต่แผนการต้องดำเนินต่อไป เพียงแต่ปรับกลยุทธไปวันต่อวัน เมื่อไม่มีหลักฐานว่าเขมรขโมยดินแดนไปจริงหรือเปล่า จึงเปลี่ยนมาใช้วิธีกล่าวหาแทน และมีประกาสิทธิ์หาทางเรียกร้องให้เอา ไอ้สัตย์หน้าโง่ 7 ตัวนั้นออกมาให้ได้ เมื่อเหตุผลไม่สมประกอบ กลยุทธปลุกกระแสความคลั่งชาติจึงปลุกไม่ขึ้น จึงต้องใช้ใม้ตายดู
แผนสำรองหรือแผนที่สาม สร้างสถาณะการณ์สงคราม ต้องส่งทหารไปชายแดนทำให้เกิดสงครามขนาดย่อยขึ้นมา อาจจุดกระแสความคลั่งชาติขึ้นมาได้ แต่ไม่สำเร็จผล ปลุกกระแสความคลั่งชาติไม่สำเร็จ แต่ชาวบ้านตามตะเข็บชายแดนได้รับสำเร็จโทษแทน มีทหารตายชาวบ้านตายบาดเจ็บบ้านเรือนโดนทำลาย พวกเขาทำไมต้องตายด้วย ทหารไทยต้องเสียชีวิตอย่างไร้ค่ากับแผนการปลุกระดมความคลั่งชาติ สถาณะการณ์บ้านเมืองจึงเละเทะมาจนถึงทุกวันนี้ไง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น