ผมขออนุญาตเพื่อนๆ อีกครั้งหนึ่งครับ
ด้วยที่ผมคงต้องเขียนอะไรแรงๆ ลงไปในตอนนี้
เนื่องจากความรู้สึกที่อดสูและสมเพชในบุคคลหลายคนที่ไม่ควรจะเป็นได้ถึง
ตำแหน่งเหล่านั้น ทั้งพี่และน้องเหล่านั้นพูดเหมือนกันว่า
"มันเป็นทหารกันหรือเปล่าวะ"
สามารถออกคำสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาใช้อาวุธสงครามที่จัดหามาจากภาษีอากร
ของประชาชน สังหารประชาชนมือเปล่า
แล้วยังมีหน้ามาวิเคราะห์บทเรียนจากการปฏิบัติการนั้นว่าสำเร็จอย่างเลอเลิศ
สรรเสริญและชื่นชมกันราวกับ "วีรบุรุษสงคราม"
ผู้พิชิตชัยชนะในสงครามเต็มรูปแบบกับประชาชน
ภายในชาติของตนเองที่มีแต่มือเปล่า และเต็มไปด้วยเด็ก ผู้หญิง และคนแก่
ผม มีความภาคภูมิใจมากในอดีตที่เคยดำรงตำแหน่งสำคัญอยู่ในทั้ง 2
หน่วยนี้ คืออาจารย์อำนวยการส่วนวิชายุทธวิธี รร.เสนาธิการทหารบก
และก่อนหน้าที่จะเป็นพลเอกนี้ผมเป็นเจ้ากรมยุทธศึกษาทหารบก
เป็นตำแหน่งที่เขาขนานนามกันว่า "ครูใหญ่ของกองทัพบก"
ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าหน่วยที่ผมภาคภูมิใจจะทำเอกสารทางวิชาการออกมาได้แบบ
นี้
ผมอยากจะถามว่า พวกท่านมีความรู้สึกเป็นวีรบุรุษและมีความภาคภูมิใจมากนักหรือกับความเป็นจริงเหล่านี้
1. ท่าน ใช้กำลังทหาร 4 กองพล ซึ่งเท่ากับ 1 กองทัพน้อย (corps)
ที่กองทัพ US ใช้เป็น Main effort (ME)
ในการขับไล่กองทัพอิรักออกจากการยึดครองประเทศคูเวต
แต่พวกท่านเอามาใช้ล้อมปราบประชาชน ที่ไม่มีอาวุธ และเต็มไปด้วยเด็ก
ผู้หญิง และคนแก่
2. ท่านใช้พลซุ่มยิงทั้งกองทัพ รุมยิงเป้าหมาย ผู้ชุมนุม ที่ถูกล้อมอยู่ ดุจดังยิงนกในกรง
3. ท่าน ประกาศว่าเป็นการทำสงครามเต็มรูปแบบกับประชาชน ภายในชาติ
ด้วยกำลังรบผสมเหล่า ทั้งทหารราบ ทหารม้า ยานเกราะ หน่วยบิน พลซุ่มยิง
หน่วยรบพิเศษ หน่วยส่งทางอากาศ ขาดแต่อาวุธปืนใหญ่
นี่ยังไม่นับหน่วยข่าวกรองอีกจำนวนมาก
4. ท่านมีความภูมิใจว่ามีการวางแผนประณีต มีการซักซ้อมกันมาเป็นอย่างดี
5. ท่าน
ให้ข้อมูลที่ทำให้แน่ใจได้ว่ามีการสมรู้ร่วมคิดกันระหว่างฝ่ายการเมืองและ
ฝ่ายทหารเป็นอย่างดี เพราะทั้งรัฐบาลและกองทัพมีความเป็นเอกภาพ
มีการสั่งและควบคุมการปฏิบัติการอย่างสมบูรณ์แบบตามลำดับสายการบังคับบัญชา
6.
ท่านชี้ให้เห็นถึงการใช้กระสุนจริงเป็นผลดีต่อขวัญและกำลังใจของทหาร
โดยเฉพาะมีการประกาศเขตการใช้กระสุนจริง ใน down town ของ กทม.
ผม คิดว่าท่านกำลังจะทำให้นายทหารรุ่นหลังๆ
เข้าใจผิดไปว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหล่านี้เป็นเรื่องที่ถูกต้อง
เป็นบทบาทและหน้าที่ของทหารของชาติอย่างแท้จริง
หรือก็เพราะไอ้ชัยชนะแบบนี้เองหรือเปล่าที่ทำให้หลงคิดว่ารบเก่งกันทั้งกอง
ทัพอยู่ทุกวันนี้ เคยคิดในมุมมองอื่นกันบ้างหรือไม่ว่า
เหตุการณ์นี้ต้องทำบทเรียน แน่นอน แต่ทำอีกด้านหนึ่ง
คือวิจารณ์ว่าจะทำอย่างไรไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้อีก
และถ้ามันเริ่มมีอาการเราจะหยุดอาการเหล่านั้นตั้งแต่แรกอย่างไร
บท วิเคราะห์ของ ยศ.ทบ. กรณีนี้ไม่ได้ให้อะไรแก่สังคม
นอกจากการขยายช่องว่างของความขัดแย้งและความแตกแยกในสังคมไทยให้มากขึ้นไป
อีก และได้คิดกันบ้างหรือเปล่าว่า
ข้อเท็จจริงที่ท่านเอามาเป็นหลักฐานในการวิเคราะห์นั้น
มันจะกลับมาเป็นพยานหลักฐานว่า
บรรดาฝ่ายการเมืองและผู้นำทหารกล่าวเท็จกับสาธารณชนไว้อย่างไรบ้าง
แล้วมันจะนำไปฟ้องร้องเป็นคดีความกันได้มากน้อยขนาดไหน
ที่สำคัญเป็น อย่างยิ่ง คือ
มันเป็นการยอมรับกับผู้ชุมนุมว่ารัฐบาลไม่เคยมีความมุ่งหมายในการเจรจานอก
จากการสลายการชุมนุมเท่านั้น จึงเท่ากับส่งสัญญาณให้ฝ่ายชุมนุมตระหนักว่า
ในการชุมนุมครั้งต่อไปไม่ว่าจะชุมนุมด้วยความสงบและปราศจากอาวุธหรือไม่
พวกเขาจะต้องถูกปราบปรามด้วยความรุนแรงและด้วยกำลังทหารแน่นอน
ดังนั้นจะเป็นอะไรไปถ้าพวกเขาจะนำอาวุธประจำบ้านตามมีตามเกิดติดตัวมาด้วย
เพื่อป้องกันตนเอง แล้วอะไรมันจะเกิดขึ้น ผมไม่อยากนึกถึงภาพเลย
(ปกปิดชื่อเพื่อความเป็นส่วนตัว)
พลเอก, ทหารราบ
30 มิ.ย. 54
Source : Webboard Prachatalk
Comment :
Chalee
"มันเป็นโศกนาฏกรรมที่คนไทยทุกคนต้องจดจำ....เป็นประวัติศาสตร์อัปยศที่ทหาร
ไทยทุกคนต้องเจ็บปวดต่อคำก่นด่าสาปแช่งในการกระทำของเพื่อนร่วมอาชีพ
อย่าง
ไรเสีย ก็ไม่เท่าความเจ็บปวดของประชาชนผู้สูญเสีย
ทหารบางคนที่เสียชีวิตถ้าคิดให้ดีก็น่าจะสมควรแล้วหรือไม่
เพราะตั้งใจจะมาฆ่าเขา
แต่
ที่เลวชาติที่สุดคือคนที่สั่งการหรือรู้เห็นในการสั่งการให้มาฆ่าประชาชน
วางแผนมาเสร็จสรรพเรียบร้อยสร้างเรื่องว่ามีผู้ก่อการร้ายเป็นชายชุด
ดำ...แต่จับใครไม่ได้เลย เลยแก้ตัวไม่ขึ้น
โกหกถูกจับได้ยังหน้าด้านแถกไถไม่เลิก..แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าเป็นธรรมชาติตาม
สันดานของคนพวกนั้น
ถ้า
ไม่ได้วางแผนสร้างเรื่องมาล่วงหน้า ประชาชนมือเปล่าตายศพแล้วศพเล่า
บาดเจ็บนับไม่ถ้วน ผู้สั่งการต้องสั่งหยุดการกระทำอัปยศนั้นแล้ว
แต่กลับยิ่งระดมสรรพกำลังและอาวุธและยังลอบยิงผู้บริสุทธิ์อยู่อย่างต่อ
เนื่องทั้งๆที่รู้เห็นกันทั่วโลกว่าในบรรดาคนตายคนเจ็บไม่มีใครมีอาวุธอยู่
ในมือเลย ก็ยังใส่ร้ายป้ายสีอย่างไร้สำนึกของความเป็นคน
นั่นเป็นเพราะไอ้ทรราชฆาตกรใจสัตว์มันจงใจจะทำเช่นนั้น...ใช่หรือไม่??
แต่
นั่นแหละ กรรมใดใครก่อ มันต้องได้รับผลอย่างแน่นอน
ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม
แม้กระทั่งไอ้คนที่เห็นดีเห็นงามกับการกระทำชั่วชาติแต่หลับหูหลับตาชื่นชม
ว่าเป็นความสำเร็จก็อย่านึกว่าจะรอดพ้น"
ชาดสิริ :
"เลิก
ศรัทธาในสีเขียวมาตั้งแต่ 10 เมษา 52 มาเจอประสบการณ์จริงกับตัวเองเมื่อ 17
พ.ค. 53(ถ้าจำวันที่ไม่ผิด) วันนั้นต้องไปสอบที่ ร.ร.ศรีอยุธยา
ไปโดยไม่ทราบว่ามีการเริ่มล้อมปราบ ปชช.แล้ว
สงสัยแค่ตอนเช้าขาไปทำไมรถมันติดมาก ตอนผ่านสะพานข้ามถนนตรงราชปรารถ
เห็นกองทหารด้านล่างเต็มไปหมด รถก็ติด เราก็รีบกล้วไปสอบไม่ทัน
แล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องอะไร กว่าจะสอบเสร็จก็บ่ายแก่ เห็น ตชด.หรือกองปราบ
ไม่แน่ใจสวมชุดสีเข้มๆลงมาจากอาคารเรียนที่เป็นที่พัก ในสภาพพร้อม
สำหรับเรากว่าจะมีคนมารับกลับบ้านได้ก็เกือบค่ำ
(ก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดีว่าอันตรายอยู่รอบตัว สื่อฟรีทีวี ไม่ออก
ไม่เตือนเลย) เหตุผลที่มารับเกือบค่ำคือรถติดและทหารเยอะแยะบิดถนน
มาไม่ได้(เริ่มมีการยิงกันแล้ว) รถที่มารับเป็นมอเตอร์ไซด์
เราซ้อนมอเตอร์ไซด์ออกมาทางรางน้ำ ผ่านราชปรารถ ออกแยกดินแดง
ช่วงราชปรารถเห็นกองทหาร เห็นลวดหนาม เห็นทหารถือปืนพร้อมยิงเต็มถนน
เห็นประชาชนเป็นกลุ่มๆเกาะกันวิ่งหนีทหาร
เราซ้อนมอเตอร์ไซด์รู้สึกเสียวสันหลัง ถ้าทหารยิงปืนออกมาเราตายแหงๆ
กลับถึงบ้านจึงเปิดเนต หาที่ออกข่าวถ่ายทอดจากราชประสงค์
ถึงรู้เรื่องแล้วก็เลยติดตามมาจนปัจจุบัน แล้วก็เห็นภาพข่าวคนตายริมถนน
นักร้องถูกยิงบนคอนโดที่พักของตัวเอง เฮ้อ ถอนหายใจ เรายังโชคดีนะ
ตกอยู่กลางวงนรกแท้ๆแต่บุญยังมี เลยรอดปลอดภัยไม่เป็นอันตราย...........
นี่คือประสบการณ์จริง ถึงไม่ตื่นเต้นอะไร แต่ก็สลดใจกับภาพที่เห็นจริงๆ"
ฯลฯ ..............
คน :
ถ้ารัฐบาลชุดนี้ ไร้นำยาที่จะนำคนผิดมาลงโทษ มอบประชาธิปไตยให้แก่ผู้ที่ต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย ไม่ได้
รัฐบาลชุดนี้ ก็ไร้ค่า หมดราคา สำหรับนักต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย
รายงานพิเศษ เตรียมทหาร 11 วิพากษ์ยุทธการสลายการชุมนุม 9-10-55
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น