 |
| *ดร.ปิยะบุตร แสงกนกกุล กราบคารวะหัวใจงามๆของคณาจารย์กลุ่มนิติราษฎร์ และอ.สมศักดิ์ แห่งธรรมศาสตร์.. สำหรับการทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของความเป็นครู คือการให้แสงสว่างแก่ประชาชน... ไม่เกิดประชาธิปไตยที่แท้จริง ไม่ต้องหวังว่าความสงบสุขอย่างถาวรจะเกิดในประเทศนี้ พวกท่านคือองค์ประกอบสำคัญยิ่งของขบวนประชาธิปไตย ที่จะก้าวไปสู่ฝันอันสูงสุดนั้น เพียงแต่เป็นเรื่องชวนสลด มีนักวิชาการจำนวนน้อยอย่างไม่น่าเชื่อ เห็นคุณค่าของสิ่งนี้ เหตุผลคงมีให้อ้างได้มากมายและเป็นสิทธิส่วนบุคคล..ไม่พร้อม ไม่มีเวลา ไม่..ไม่.... แต่สถาบันอันเป็นต้นแบบของความเป็นธรรมแห่งนี้ จะทรงเกียรติทรงคุณค่าได้อย่างไร หากชี้นำปลูกฝังให้เกิดสำนึกแห่งการเสียสละได้ต่ำมากถึงเพียงนี้ แม้ในหมู่คณาจารย์!! นักศึกษา ประชาชน สละชีวิตต่อหน้าพวกท่านมากี่ครั้ง ยังสะเทือนจิตใต้สำนึกไม่พอหรือ บรรยากาศชะงักและเงียบงัน...เมื่อน้ำตาซึมไหลจากอ.ปิยะบุตร..และพวกเราหลายคน ความกดดันจากความรู้สึกเจ็บช้ำที่เห็นประชาชนถูกเหยียบย่ำยิ่งกว่าสัตว์..ด้วยม.112!! บวกกับความรู้สึกวังเวงกับพฤติกรรมการเอาตัวรอด ของสังคมนักวิชาการในมหาวิทยาลัย มีแต่ประชาชนต้องอดทนต่อสู้ร่วมกัน อ.ปิยะบุตร อาจารย์ผู้มีจิตใจสูงส่งทุกท่านครับ ภาระที่ท่านกำลังทำมีคุณค่าเหนือสิ่งใด สักวันหนึ่ง.. ความเป็นคนความเป็นมนุษย์ของพลเมืองไทยคงจะเทียมทันผู้คนทั่วโลก ได้เงยหน้าขึ้นพ้นอุ้งตีนอำมหิตที่กดทับมานานแสนนาน พ้นความเป็นทาสจริงๆเสียที... ผมคิดว่าการรณรงค์อย่างต่อเนื่องให้บุคคลากรในสถาบันการศึกษาเกิดความรับผิดชอบ ต่อปัญหาของสังคมเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แม้จะเป็นการต่อสู้กับกระแสสิ่งครอบงำ ที่ปิดใจพวกเขาอยู่อย่างเข้มข้น แต่การแสดงความจริงอย่างเป็นระบบจะผ่อนคสายได้ ยากเพียงใด นานเท่าไร..เราไม่มีทางเลือกอื่นครับ* |
 |
วันพุธที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2554
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น