เห็นภาพจาตุรนต์ ฉายแสง ถูกนำไปขึ้นศาลทหารแล้วเศร้าใจ ไม่ใช่เศร้าใจแทนจาตุรนต์ เพราะจาตุรนต์คงภาคภูมิใจและพร้อมรับผล ไม่ใช่จะต่อต้านหรือวิจารณ์ คสช.และศาลทหาร เพราะเป็นอำนาจของท่าน
แต่เศร้าใจกับเสียงก่นประณามสมน้ำหน้าตามโลกออนไลน์จากคนคิดตรงข้าม "ผู้มีการศึกษา" ไม่เว้นกระทั่งสื่อบางส่วน
คุณเกลียดจาตุรนต์ขนาดนั้นหรือ เกลียดเพราะอะไร
ก่อนรัฐประหาร 49 จาตุรนต์เป็นที่ยอมรับในฐานะนักการเมือง "น้ำดี" หนึ่งในน้อยคน เริ่มต้นที่พรรคประชาธิปัตย์ แตกมากับ 10 มกรา จนมาอยู่ความหวังใหม่และไทยรักไทย ไม่เคยมีเรื่องอื้อฉาว แม้หลังปี 49 คตส.ก็เอาผิดอะไรไม่ได้
ยิ่งกว่านั้นยังเป็นที่รู้กันว่า จาตุรนต์เป็นตัวของตัวเอง ไม่เคย "ตามก้น" ใคร ในยุคทักษิณเหลิงอำนาจ จัดการปัญหาภาคใต้รุนแรงจนเกิดกรือเซะ ตากใบ จาตุรนต์ก็ไม่เห็นด้วย เพียงแต่หลังรัฐประหาร ไม่เหลือใคร ก็มีแต่จาตุรนต์รักษาการหัวหน้าพรรคไทยรักไทย ยืนสู้จนถูกยุบและถูกตัดสิทธิไปด้วย เพิ่งได้กลับมาเป็นรัฐมนตรีศึกษาฯ
แต่รายชื่อสมัครส.ส.ปาร์ตี้ลิสต์เมื่อ 2 ก.พ. ก็ไปอยู่ลำดับที่ 39 โน่น
บางคนย้อนว่าทำไมไม่ออกมาเสียล่ะ ออกไปไหนครับ ในเมื่อมันคือการต่อสู้ทางความคิด 2 ขั้ว เช่นถ้าไม่เอาเลือกตั้งก็คือเอากับกำนัน เราต่อสู้กันมา 8 ปีแล้ว สมัย 49 เพื่อนพ้องพันธมิตรก็เรียกร้องให้ลาออก แต่จาตุรนต์ยืนยันว่าออกไม่ได้ เพราะยุบสภาแล้ว ถ้าออกก็เปิดช่องให้มีการเปลี่ยนแปลงนอกวิถีประชาธิปไตย
จาตุรนต์กลับกลายเป็นที่เกลียดชัง ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์นักการเมืองทุจริต ไม่อยู่ในข่ายโกงจำนำข้าว กระทั่งซื้อ แท็บเล็ตก็เข้ามายกเลิกบางส่วน แถมไม่ได้กร่างวางอำนาจ อย่างเฉลิม หรือปลอดประสพ
ใช่หรือเปล่าว่าเพราะจาตุรนต์ยึด "หลักการ" จนถูกเกลียดชังว่า "หลักการ" นี่แหละเป็นตัวค้ำ "ระบอบทักษิณ"
นี่ไม่ต่างจาก สมบัติ บุญงามอนงค์ หรือนักวิชาการอย่าง อ.วรเจตน์ ภาคีรัตน์, อ.สาวตรี สุขศรี, อ.สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล หรือสมัชชาปกป้องประชาธิปไตย ซึ่งไม่เคยได้ประโยชน์อะไรจาก "ระบอบทักษิณ" พูดได้ว่าแทบจะทุกคนเคยวิพากษ์วิจารณ์รัฐบาลไทยรักไทยอย่างหนักหน่วง
แต่ตอนนี้บางคนเกลียดยิ่งกว่า ส.ส. รัฐมนตรี ที่ถูกปล่อยตัวออกมาแล้วด้วยซ้ำ
สมบัติก่อตั้งมูลนิธิกระจกเงา ทำงานด้านเด็ก ชาวเขา ช่วยผู้ประสบภัยสึนามิ ฯลฯ โดดออกมาต้านรัฐประหาร 49 ด้วย "หลักการ" ทั้งที่ไม่เคยข้องแวะพรรคไทยรักไทย สมบัติกลายเป็น "แกนนอน" แต่เป็นอิสระจาก นปช.ซึ่งผูกติดพรรคเพื่อไทย ล่าสุด เมื่อทักษิณดันนิรโทษสุดซอย ก็สมบัตินี่แหละนัดรวมพลร้านฟาสต์ฟู้ดราชประสงค์ ต่อต้านอย่างแข็งขัน (ในขณะที่นักการเมืองหรือแกนนำบางคนได้แต่พูดว่าครับผม)
อ.วรเจตน์ ภาคีรัตน์ และนิติราษฎร์ ก็วิพากษ์ร่างพ.ร.บ. นิรโทษสุดซอย แต่ดูเหมือนไม่มีใครจำ อ.วรเจตน์ วิพากษ์ศาลรัฐธรรมนูญมาตั้งแต่คดีซุกหุ้น วิจารณ์รัฐบาลไทยรักไทยร่วมกับสุรพล นิติไกรพจน์ แต่กลายเป็นที่ไม่พอใจของขบวนการ "โค่นระบอบทักษิณ" ตั้งแต่คัดค้านมาตรา 7 เมื่อปี 2549 จนกลายเป็นไม้เบื่อไม้เมากับรัฐธรรมนูญ 2550 และตุลาการภิวัฒน์
วรเจตน์ถูกมองว่าปกป้อง "ระบอบทักษิณ" ทั้งที่ต้องการปกป้องหลักกฎหมาย เขาพูดเสมอว่า ตามตำนานกรีกโบราณเทพีแห่งความยุติธรรมมีผ้าปิดตา มือซ้ายถือตราชู มือขวาถือกระบี่ "ผ้าปิดตา" คือกฎหมายไม่สนใจหน้าคน ไม่ว่าใครก็ต้องใช้มาตรฐานเดียวกัน (ฉะนั้น อย่าใช้กฎหมายเพื่อเป้าหมายทางการเมือง)
การที่นักคิด นักเคลื่อนไหว นักวิชาการ ยึดหลักการปกครองในระบอบประชาธิปไตย หลักนิติศาสตร์ หลักรัฐศาสตร์ ตามที่ตัวเองสอน แล้วมันไปเข้าทางนักการเมืองจากการเลือกตั้ง เป็นความผิดร้ายแรงหรือครับ ทำไมกลับถูกเกลียดชังว่า "อุ้มคนโกง" กระทั่งบางคนเกลียดชังเสียยิ่งกว่า "นักการเมืองโกง"
ถือเป็นเรื่องน่าเศร้า เพราะมันแสดงอารมณ์สังคมที่เบาปัญญา ไร้เหตุผล เมื่อไม่สามารถถกเถียงไม่สามารถต่อสู้ด้วยปัญญาและเหตุผล ก็ปลุกอารมณ์เกลียดชังเข้าใส่
อยากบอกคนเหล่านี้ว่าการโค่นล้มนักการเมือง หรือกระทั่งโค่นทักษิณ ไม่ได้ยากนักหรอกครับ สมมติจับ "เจ๊" ได้พร้อมเงินเต็มเซฟแล้วยัดคุก ก็ไม่มีใครว่าอะไร ต่อให้แดงแค่ไหนก็ไม่ได้โง่ จนไม่รู้ว่านักการเมืองทุจริต มวลชนที่เลือกพรรคเพื่อไทยเขารู้เต็มอกว่านักการเมืองเป็นอย่างไร แต่เขาเลือกด้วยนโยบาย ด้วยเหตุผลหลายประการ
แต่กับนักคิด นักวิชาการ นักการเมืองที่ยึดหลักประชาธิปไตย มันต่างกัน พวกเขามีคนที่รัก เชื่อมั่น อย่างจริงใจ แม้แต่คนเห็นต่างบางส่วนยังเคารพ
คุณโค่นทักษิณได้ คุณโค่นเพื่อไทยได้ แต่คุณไม่สามารถโค่นนักวิชาการตัวเล็กๆ ที่มีแต่มือเปล่า กับปัญญาและเหตุผล ไม่มีอำนาจใดสามารถโค่นความถูกต้อง ถ้าไม่ตระหนักข้อนี้ ก็ไม่มีวันสร้างประเทศขึ้นใหม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น