RED IN USA

นิทานสารขัณฑ์ วันที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2554 ปีที่ 20 ฉบับที่ 7425 ข่าวสดรายวัน http://www.khaosod.co.th/view_news.php?newsid=TURObWIzSXdOVEk1TURNMU5BPT0 =&sectionid=TURNd05nPT0=&day=TWpBeE1TMHdNeTB5T1E9PQ== รุ้งตัดแวง สปาย-กลาส นี่คือเรื่องเล่ากันในกระทรวงพัวพันระหว่างชาติ ของประเทศสารขัณฑ์ยืนยันว่าเป็นเรื่องของสารขัณฑ์ล้วนๆ ห้ามเอามายึดโยงกับอะไรทั้งสิ้น ใครคิดอย่างนั้นต้องรับผิดชอบความคิดตัวเอง คนเล่าเรื่องไม่เกี่ยวข้องด้วย เรื่องเล่านั้นมีอยู่ว่า ขณะที่เกิดปัญหาความไม่สงบ มีการสู้รบในประเทศที่ชื่อ--สมมติว่า 'ลิบยา' ก็แล้วกัน ท่านทูตผู้มีอำนาจเต็มของประเทศสารขัณฑ์-ซึ่งโดยหลักการแล้วจะต้องเหมือน 'กัปตันเรือ'ของพลเมืองสารขัณฑ์ในลิบยา คือสละเรือเป็นคนสุดท้าย หลังจากจัดการให้ลูกเรือทุกคนปลอดภัยแล้ว แต่ท่านไม่ ท่านแจ้งเข้าไปยังกระทรวงพัวพันว่า ท่านจะขอเดินทางออกจากลิบยา ตั้งแต่นาทีแรกที่เสียงปืนลั่นขึ้น ไม่น่าเชื่อ? หลังจากพยายามหาทางออกตามแบบฉบับการทูต ด้วยการโยกย้ายที่ทำการของท่านออกจากบริเวณสู้รบ ไปอยู่เขตปลอดภัย คราวนี้ปัญหาใหม่ก็ตามมา ท่านแจ้งกลับมาว่า ตอนนี้มีเงินติดตัวเหลืออยู่แค่ไม่กี่เฟื้อง ขอให้กระทรวงส่งเงินมาด่วน เพื่อจะได้ทำงานต่อไป ถ้าให้ส่งไปที่ลิบยาก็ไม่เท่าไหร่ ท่านผ่าแจ้งมาว่าให้ส่งไปที่ 'แพ้หรีส' (เวลาอ่านกรุณาออกแอ๊กเซนต์เต็มที่ จะได้รสชาติและอารมณ์ยิ่งขึ้น) เพื่อท่านจะได้เหาะข้ามไปเบิกเงินนั้นมาใช้จ่ายทุกสัปดาห์ บร๊ะเจ้า คิดได้ไง? พี่น้องยังทุกข์ยากอยู่เลย ท่านผู้อยู่ได้ด้วยส่วยสาอากร (หรือคนปัจจุบันเรียกว่าภาษี) ท่านจะบินไปแสวงสุขดูแสงสีที่มหานครใหญ่แห่งหนึ่งของโลกทุกสัปดาห์ ใจคอทำด้วยอะไร? นี่ถ้ากระทรวงพัวพันฯ ของประเทศสารขัณฑ์ยอมตามนั้น กระทรวงก็ควรจะเปลี่ยนชื่อและบทบาทหน้าที่จะดีกว่า เป็น'มูลนิธิสงเคราะห์ผู้พิการทางใจ' ดีไหม นิทานเรื่องนี้ไม่ได้สอนให้รู้ว่าอะไร เพราะอนาถใจเต็มทน